Görme okuma

Ağlamak istiyorum. Bunu yapmak istiyorum. Üzgünüm ve tek umrumda olan şey bu. Artık böyle olmalı öyle değil mi? İnsanlara iyi davranmak sanırım pek de fazla yarar getirmiyor. Bu yazıyı birine ithaf ediyorum. İsmini veremeyeceğim ve hatta kendi olduğu aklına bile gelemeyecek kadar aptal birine. Söylemeyeceğim birine. Kimsenin bilemeyeceği birine. O'na.

Biliyor musun? Üzüyorsun beni. Farkında değilsin. Umrunda değil. Tek umrunda olan sensin zaten. Bencilsin. Hep öyleydin aslında da kördüm belki de ben. Bencilleştin yine de. Canımı acıtıyorsun, beni üzüyorsun. Biliyorum farkında değilsin bunun da. Normal halin bu sana göre. Hiçbir gariplik yok hayatında. Hep aynı problemlerin dönüp gidiyor. Senin için her şey aynı. Ama değil işte. Hiçbir şey aynı değil. Beni umursamanı isterdim evet. İnsanları umursamanı da isterdim. Bu kadar bencil olmamanı. Ben ben ben ben den başka bir laf öğrenebilmeni isterdim. Her şeyi geçtim. Seni sevmemek isterdim. Seni ne arkadaş olarak ne öbür türlü hiçbir şekilde sevmemek. O zaman böyle senin hakkında aptal aptal yazılar yazmazdım değil mi? Daha iyi olurdu sanki. Kimse mükemmel değil bunun farkındayım ancak bencillik kötü bir şey. İyi özelliklerini yutuyor sanki. Bencil olunca farklı biri oluyorsun. Öyle gibi. Muhtemelen okumayacaksın bunu. Yine umursamayacaksın. Olsun umrumda değil. Keşke nefret edebilsem senden. Keşke nefret etsem de başımı ağrıtmasan bu kadar. Keşke kör olabilsem ya da. Çok iyimser olabilsem. Bencilliklerini göremesem mesela. Sadece iyi yönlerini görsem değil mi? Değilim işte. Artık öyle bir hale geldim ki insanlar neredeyse sadece kötü özelliklerinden oluşuyorlar benim için. Ya da sen. Sanki senin sadece kötü özelliklerini görmeye başladım artık. Ama hayır hala nefret edemiyorum işte. Salaklık benimki ne diyebilirsin ki? Bu yazıyı okuma. Okumanı istemem. Kim olduğunu da bilme. Tahmin edeme olur mu? Üstüne de alınma. Belki de sana değil bu yazı başkasına. Öylesine. Havaya?